“25 km was de kortste reis van F1-coureur Max Verstappen met een privéjet, van Nice naar Cannes”, kopt de krant in een bericht over privévluchten en de hoeveelheid CO2-uitstoot. Wacht even. Ik knipper nog een keer, wrijf de slaap uit mijn ogen, en lees de zin nog een keer. Zie ik het echt goed? 25 km met een vliegtuig?

Wat hebben dassen met treinen te maken? Deze week alles. Dassen hebben namelijk gangen en burchten gegraven en het is, vanwege mogelijke verzakkingen, te gevaarlijk om er treinen overheen te laten rijden. Niet voor de dassen welteverstaan, maar voor mensen. Even de gang dichtgooien en weer gaan rijden is echter niet aan de orde.

We moeten hard werken en daardoor kunnen we veel bereiken. Leren we. Denken we. En dat moeten we laten weten. Een ander mocht namelijk eens denken dat je lui bent en niets bereikt hebt in het leven. Ik zie het continu om me heen.

Waar kun je heen als je ‘even helemaal weg’ wilt? Je zou natuurlijk naar het meest afgelegen punt van het Europese vasteland kunnen lopen; ergens in het noorden van Zweden, op een stompe bergkam tussen twee toppen van rond de 1.100 meter. De dichtstbijzijnde weg ligt hemelsbreed op ruim 46 km.

Niksen, lanterfanten, lummelen, luieren, luiwammesen, dolce far niente: we hebben prachtige woorden voor ‘niets doen’. Maar eigenlijk kunnen we het niet zo goed; we zien het als luxe. Maar niets doen is geen luxe, het is noodzaak.

Misschien ken je ze wel: Italiaanse koffiepotjes. De bekendste zijn van Bialetti, die met het mannetje. Je hebt ze in allerlei formaten. De meeste Italianen hebben er dan ook meer dan één, zodat ze altijd genoeg koffie kunnen zetten voor het aantal gasten. Ikzelf drink eigenlijk alleen maar espresso en die kun je met zo’n potje zelf zetten.

Er wordt aan het spoor gewerkt, er rijden een dikke drie weken geen treinen en er worden bussen ingezet. Of die bussen rijden kan niet gegarandeerd worden: personeelsgebrek. En dus moet ik al die weken dagelijks extra tijd uittrekken om op tijd te zijn. Ik reken nu op tenminste twee uur enkele reis; gisterochtend was het zelfs 2,5 uur. Daarmee zijn het lange dagen.

Rosa Parks, Florence Nightingale, Nelson Mandela, Desmond Tutu, zuster Teresa, Martin Luther King, de Dalai Lama, Malala Yousafzai, allemaal bescheiden ‘leiders’, die geen gebruik hebben gemaakt van de macht van hun positie, niet aangetrokken werden door materiële zaken, maar hun eigen weg gingen, door wat zijzelf belangrijk vonden.

14%? Lees ik dat nou goed? Zo weinig? Dat meen je toch niet? Ik lees het nog een keer. Het staat er echt. “Slechts 14% van de HR-beslissers is van mening dat initiatieven op het gebied van de mentale gezondheid en het welzijn van werknemers de komende twaalf maanden een topprioriteit heeft voor HR. Slechts 12% zegt dat initiatieven rond de bedrijfscultuur prioriteit hebben.”

Piep, piep, piep, de wekker gaat; een nieuwe dag begint. Je controleert je telefoon; die heb je toch al in je hand, omdat die ook als wekker fungeert.

Benedictus kreeg op 24 oktober 1964 vijf eretitels, waarvan de eerste vredesbode is, PACIS NUNTIUS. Deze eretitels kreeg hij toen de herbouwde (en tijdens de WO II volledig verwoeste) abdij op de berg Monte Cassino ingewijd werd. Tijdens deze inwijding riep paus Paulus VI Benedictus uit tot beschermheilige van Europa. Door zo nadrukkelijk Benedictus als eerste vredesbode te noemen, spreekt de paus zijn hoop dat heel Europa onder de bescherming van Benedictus de vrede mag vinden, en dat het zelf een bron van vrede mag worden voor heel de wereld. Wie had ooit gedacht dat dat nog steeds zo actueel zou zijn.

“Was het vakantie voor je, of heb je het weggeschreven onder professionalisering?” Het is even stil voordat Johan antwoordt. “Dat is een goede vraag”, zegt hij ten slotte. Johan is financieel directeur en kan zijn eigen tijd indelen en wegschrijven. Hij is net terug van vijf dagen ‘hiken’ in Italië: met een rugzak op wandelen, zonder telefoon, zonder computer, en zonder horloge. Voor de eerste keer. Hij heeft nooit langer dan een paar uur gelopen en nog nooit met een rugzak op. “

Groen tapijt, een ovalen ring met een bruine steen en fresia’s: dat is het zo ongeveer wat ik me van mijn oma kan herinneren; ik was vier toen ze overleed. Hoewel ik me alleen de fresia’s herinner, zal mijn oma ongetwijfeld ook andere bloemen hebben gekocht. Ik herinner me gele fresia’s met een takje ‘asparagus plumosus’, ook wel aspergegras geheten, een wat harige plant. Om eerlijk te zijn heb ik op moeten zoeken wat de naam van dat harige gras is. Net als fresia’s zie je ze niet veel meer; voor mij zijn ze onlosmakelijk verbonden met mijn oma. Als peuter hebben zowel de fresia’s (die roken zo lekker) als het gras (dat voelde zo zacht) grote indruk op me gemaakt.

SILENZIO, schalt het door de luidsprekers. Van schrik houden de meeste mensen hun mond en verstomt het geroezemoes in de Sint-Franciscusbasiliek in Assisi. Bij de ingang staan verschillende bordjes waarop staat dat je niet mag telefoneren, niet mag praten, en dus stil moet zijn. Maar ja, dat vinden wij mensen best lastig. En na een tijdje neemt het geluid dus weer toe, waarna er weer SILENZIO schalt. Als je een tijdje in de basiliek bent, gaat het luide SILENZIO meer storen dan het continue zachte geroezemoes. Raar is dat toch. Wat is ‘stilte’ en ‘lawaai’ eigenlijk?

Toen ik klein was, wilde ik altijd juf worden. Dat is uiteindelijk ook min of meer gebeurd. Veel kinderen willen dat overigens; of ze willen bij de politie of de brandweer. Als volwassenen aan kinderen vragen wat ze willen worden, vragen ze altijd naar een beroep, nooit naar de persoon die je wilt zijn. Lijkt me overigens veel belangrijker: “ik wil vriendelijk worden”, in plaats van “ik wil loodgieter worden”.