Ik ben een geluksvogel in een voormalig kippenhok. Vanaf dit goddelijk terras zit ik met een brede grijns op mijn gezicht alleen maar te genieten, te kijken naar het kabbelende water, een enkel bootje, de bergen aan de overkant, de wolken, en de zonsondergang. Hoe kwam ik hier terecht?

Dit is Rita, een van de engelen onderweg. Een dikke knuffel, mijn arm vastpakken, een aai over mijn gezicht; ze is altijd blij me te zien. En ik haar. Het is een schat. Zoals je ziet, is ze een kop kleiner dan ik ben. Daarom wil ze altijd op de foto met mij. En natuurlijk mag ik dan niet door mijn knieën zakken. We hebben er de grootste lol om.

Momenteel ben ik weer veel te druk. Soms komen alle dingen tegelijk. Vorige week heb ik de hele week inclusief weekend gewerkt.

Heb jij dat ook wel eens? Dat je weet dat je druk bent, maar dat je eigenlijk niet goed weet hoe druk?

Pfff, het is weer eens zo ver. Ik ren achter mezelf aan. Ik moet té veel dingen doen in een té korte tijd. En dan beginnen mensen ook nog te ‘zeuren’ dat ze nog steeds op een antwoord wachten. Dat helpt ook niet echt. Op dit moment vliegen de dagen in een moordend tempo voorbij.

Heb jij dat ook? Balen van een lange rij wachtenden voor je? En natuurlijk sta je altijd in de verkeerde rij; de rij naast je is altijd korter. Je weet dat het geen zin heeft, maar toch wissel je van rij. Oen! Je raadt het al. Sta je alsnog in de verkeerde rij. Zucht.

Tsjongejonge, wat maken we toch een hoop herrie met elkaar. Zelfs onder water is het niet meer stil. Schepen, windparken, olieplatforms, door de mens is het lawaaierig in de oceaan. Eerder onderzoek liet zien dat bruinvissen, zeehonden en orka’s bij lawaai moeten ‘schreeuwen’. En nu blijkt dat ook dolfijnen dat moeten doen.

Er is nog maar een postzegel groen over aan de voorkant van mijn appartementengebouw. En zelfs die verdwijnt. Jammer. Heel jammer zelfs. Niet alleen voor mijn uitzicht, maar ook voor mijn mentale gezondheid. Er komt steeds meer bewijs dat groen goed doet en gezond is. Nou kan ik gelukkig nog de wijk uit voor mijn portie groen, maar mijn al op leeftijd zijnde, aan huis gekluisterde medebewoners niet. Niet alleen jammer. Kwalijk zelfs. Mensen met groen uitzicht herstellen namelijk sneller.

“Lig ik dan op de grond tussen snurkende monniken?” Ben je mal. Nee hoor. Ik ga voor eenvoud, maar er zijn grenzen. Goed slapen zorgt voor rust; een fatsoenlijk bed en een beetje privacy zijn dus wel randvoorwaarden.

Ja hoor, nieuw onderzoek bevestigt opnieuw dat wandelen wonderen doet voor je hoofd. En wandelen in de natuur heeft zelfs nog meer voordelen dan wandelen in een stadse omgeving.

“20 minuten? Neeee!” Het is 21.30 uur geweest en ik sta op het station te wachten op mijn overstap. Ik heb mijn neef Hans aan de telefoon vanwege jarig en felicitaties en zo. “Ja”, zeg ik, “want ’s avonds rijden er minder treinen en dan is de overstaptijd langer”.

Een haat-liefdeverhouding heb ik ermee: december en januari. Ik hou van al het lekkers. Ik hou van het licht en de gezelligheid.

Maar…

Pak jij ook op elk onbewaakt ogenblik je telefoon; eigenlijk direct als je je maar even verveelt? Reageer jij op elke piep en bliep? Heb je het idee dat je verslaafd bent aan dat ding? Kortom, word jij afgeleid door je telefoon en denk je dat je aandacht het meest wordt afgeleid door dit ding?

“Hsd oihgous, maar fzjd hdf miauhg en oeisp haiug!!” Huh? Wat? Inderdaad, ja. Onverstaanbaar. Maar zo verlopen de meeste verkiezingsdebatten tegenwoordig. Onverstaanbaar. Gekakel. Net een kippenhok. Dwars door elkaar heen praten, en vooral niet naar elkaar luisteren.

Waarom? Waarom laat iemand jou niet uitpraten? Waarom laat jij iemand niet uitpraten?

“Ken je die mop van die twee die naar Parijs gingen?” Na drie weken werkzaamheden aan het spoor en een spoorwegstaking in Nederland heb ik wel een beetje genoeg van niet-, minder en anders rijdende treinen. Gaat de trein? Is er vervangend busvervoer? Kom ik op tijd? Hoe laat ben ik weer thuis? Kan ik ergens blijven slapen? Ik word er heel onrustig van. Eindelijk is het vakantie. Dit keer ga ik niet met het vliegtuig naar Italië, maar met de trein. En je raadt het al.

Niet alleen wij gewone stervelingen, maar ook monniken blijken moeite te hebben met ‘op tijd stoppen’. Ik ben een paar dagen in een Benedictijns klooster in Italië, en ik leef zoveel mogelijk met het ritme van de monniken mee.

Een paar maanden geleden was ik niet alleen in het grootste Benedictijnse klooster, maar ook in het in Europa hoogst gelegen, en in een van de belangrijkste Benedictijnse kloosters. Zelfs kloosters doen blijkbaar een ‘wedstrijd’ welke het grootst, hoogst, belangrijkst of mooist is.

We weten al langer dat wandelen gezond is, maar bij hoeveel stappen per dag? Vaak hoor je de grens van 10.000 stappen, dat ongeveer gelijk staat aan 7 tot 8 kilometer en 1,5 uur lopen. Maar niet iedereen is het over dat aantal eens.

PADRE MICHELE!!!! Schalt het door het klooster. Valentina, ook een paar dagen te gast, en ik zijn op zoek naar de gastenbroeder. Het gebouw is met zijn ellenlange gangen groot en we hebben op alle mogelijke plekken gekeken; geen padre Michele, geen andere broeder, helemaal niemand eigenlijk.

De getijden die ik in een Benedictijns klooster in Italië vijf keer op een dag volg, zijn soms ook gewoon oersaai. De eerste keren ben ik betoverd door het horen van de 20 unisono zingende mannenstemmen. Maar na een paar keer is de verrassing weg, weet je wat er gaat komen, en is het dus af en toe gewoon heel saai.

Ik was een paar dagen in een Benedictijns klooster in Italië. Ik heb zoveel mogelijk met het ritme van de monniken mee geleefd. Dat betekent dat er zeven getijdegebeden zijn. Ik geef toe, de eerste twee van 5.00 uur en 5.15 uur heb ik overgeslagen, maar aan de andere van 7.30 uur, 12.30 uur, 15.00 uur, 18.00 uur en 20.30 uur heb ik deelgenomen.