Ben jij kritisch naar jezelf? Beoordeel je jezelf op je uiterlijk, je carrière, je relaties, je ….? Heb je het idee dat de meeste andere mensen beter, succesvoller, gelukkiger zijn dan jij? Doe jij altijd je best, maar is het nooit goed genoeg? We moeten slim, boeiend, geslaagd en grappig zijn. En de lat daarvoor leggen we heel hoog, te hoog soms. En hoe goed we ook onze best doen om dat allemaal te zijn, er lijkt altijd wel iemand te zijn die het nog beter doet. Maar waarom zou je jezelf meedogenloos veroordelen en bekritiseren voor allerlei tekortkomingen? Waarom ben je niet vriendelijk en begripvol tegenover je fouten en gebreken? Dingen gaan ten slotte niet altijd zoals je zou willen: je maakt fouten, je loopt tegen je eigen grenzen aan, je voldoet niet aan je eigen idealen. Maak jezelf niet kleiner dan noodzakelijk is, waardoor je jezelf vernedert. En doe je niet groter voor dan je bent, dus geen arrogantie, zelfingenomenheid of narcistisch ‘kijk eens hoe goed ik ben’.

Het gaat om zelfcompassie; leren leven met jezelf, ook al gaat het dus wel eens anders dan je zou willen. Dat betekent niet dat je je eigen leed negeert, en ook niet dat je het overdrijft en erin doorslaat. Het betekent dat je op een niet-oordelende, beschouwende manier je aandacht erop richt en dat je begripvol bent tegen jezelf wanneer je lijdt, faalt of tekortschiet. Mensen met zelfcompassie weten dat onvolmaaktheid, mislukking en problemen bij het leven horen. Daarom zijn ze vriendelijk tegen zichzelf als ze iets vervelends meemaken, in plaats van dat ze boos of gefrustreerd worden. En dat verlaagt stress, zorgt voor emotioneel welzijn, en geeft een gevoel van voldoening, geluk en optimisme. Tijdens het weekend staan we wandelend even stil. We lossen niet direct het probleem van ontevredenheid op. Het gaat erom ruimte en rust in ons leven te brengen, te beschouwen en te reflecteren juist in de drukte van alledag. Het is ontdekken wat de ander vindt, waarbij we naar een klein beetje wijsheid streven. Wandelend natuurlijk. Want goede ideeën ontstaan op momenten van rust, als er ruimte is in je hoofd of ruimte in een ontmoeting.

— Everdiene