Snurkende monniken

“Lig ik dan op de grond tussen snurkende monniken?” Ben je mal. Nee hoor. Ik ga voor eenvoud, maar er zijn grenzen. Goed slapen zorgt voor rust; een fatsoenlijk bed en een beetje privacy zijn dus wel randvoorwaarden.

Oké, zul je je misschien afvragen, hoe gaat dat eigenlijk, de ontwikkeling van een nieuw programma? Dat is verschillend. De ene keer start ik vanuit een benedictijns thema, een andere keer vanuit de wandelingen of de accommodatie. Deel een van een driedelige serie.

—

Als het benedictijns thema het uitgangspunt is, zoek ik daar een locatie bij. Alle thema’s hebben een relatie met rust en stilte en voortdurend goed luisteren. Belangrijk zijn de middenweg, gevoel voor maat, compassie en bescheidenheid, waarin altijd het menselijke naar voren komt. Zo ben ik onder andere bezig met de thema’s benedictijns leiderschap en evenwicht. De accommodatie moet daar dus bij passen. Dat kan bijvoorbeeld een benedictijns klooster zijn, maar ook een accommodatie middenin de natuur. Dat lijkt vrij eenvoudig, maar je komt nogal eens voor verrassingen te staan; vooral bij kloosters.

Even verder informeren

Als je denkt iets gevonden te hebben, en je verder informeert, blijken er alleen vrouwen te mogen slapen, of alleen mannen. Of er zijn alleen grote groepen welkom, of alleen individuen. Of je mag er maar één nacht blijven, of je moet minstens een week blijven. Of het is alleen in het weekend beschikbaar, of alleen door de week. Of de kloosterlingen zijn zelf in retraite. Of bedenk-maar-iets.

Eerst zien, dan geloven

En als je ‘op papier’ dan iets gevonden denkt te hebben en het er op het eerste oog goed uitziet, moet ik er zelf geweest zijn: eerst zien, dan geloven, zeg maar. Ik wil er dus zelf slapen; zo is eenvoud uitstekend, maar spartaans is niet nodig. Prima om het ritme van de monniken zoveel als mogelijk te volgen, maar het moet geen verplichting zijn. Fijn dat het klooster afgelegen ligt, zodat er echt rust en stilte is, maar het moet met het openbaar vervoer wel bereikbaar zijn.

Mag ik komen proefslapen?

Ik had voor het voorjaar vier kloosters uitgezocht die ik uit wilde proberen. Ik wilde er niet alleen overnachten, maar ook met de kloosterlingen overleggen wat er mogelijk is. Daar is er uiteindelijk maar één van gelukt. Er is een goede trein- en busverbinding, je hoeft maar een klein stukje te lopen, er zijn eenvoudige en uitstekende kamers, het eten is prima, er bestaat de mogelijkheid tot het volgen van het kloosterritme (het ‘ora’), en je kunt je nuttig maken bij een van de vele werkzaamheden die er in het klooster zijn (het ‘labora’). Prima!

De tweede bleek met het OV erg moeilijk bereikbaar te zijn en valt bij voorbaat af. Een halfuursdienst is niet noodzakelijk, maar één bus per dag op een onmogelijk tijdstip is iets te weinig.

In noord-Italië was het in het voorjaar hondenweer met overstromingen en aardverschuivingen. En dus heb ik, door het extreem slechte weer, het derde klooster nooit bereikt. Deze moet ik dus later opnieuw proberen.

En de vierde had geen plaats. Ik was er net met een of andere feestdag. En een klooster waar het aantal monniken op een hand te tellen is, heeft dan niet veel mogelijkheden. In een benedictijns klooster worden gasten zeer welkom ontvangen, maar zelfs daar mag het ritme niet verstoord worden. Ook dit klooster krijgt dus een andere keer nog een kans.

Bij de derde eik naar links

Als het klooster gevonden is, ga ik van daaruit op zoek naar bestaande of door mij te maken wandelingen. Even terug naar het geschikt bevonden klooster. Klooster prima, nu op zoek naar wandelingen. Helaas, beetje mislukt. Door het eerder genoemde noodweer heb ik mijn neus nauwelijks buiten de deur gestoken. Wandelingen uitzoeken? Niets van terecht gekomen.

Maar het zoeken naar geschikte wandelingen is weer een heel nieuw avontuur. Daarover een andere keer meer.