Wachten? Saaaaai!

Heb jij dat ook? Balen van een lange rij wachtenden voor je? En natuurlijk sta je altijd in de verkeerde rij; de rij naast je is altijd korter. Je weet dat het geen zin heeft, maar toch overweeg je om naar de andere rij te gaan. Je weet dat jouw eigen rij zo meteen korter is. En dus blijf je staan. Maar je blijft de andere rij nauwlettend in de gaten houden. En als die al een tijdje echt sneller gaat, wissel je alsnog van rij. Oen! Je raadt het al. Jouw ‘oude’ rij blijkt natuurlijker ineens sneller te gaan. Sta je toch weer in de verkeerde rij. Zucht.

—

Hoe komt het toch dat je liever in de korte rij staat en snel klaar wilt zijn? Het gaat hoogstens maar om een paar minuten. Dat wil je omdat je altijd efficiënt en effectief met je tijd wilt omgaan. De hele maatschappij is daarop ingericht, al je vrienden en collega’s doen het. Bovendien heb je nog allerlei andere nuttige en noodzakelijke dingen die je moet doen. En wachten is ten slotte verloren tijd. Vind je. Denk je.

(N)iets doen

En dus vullen we alle rustmomenten op met ‘iets’ doen. Gewoon even ‘niets’ doen komt bijna niet meer voor. In de file plegen we nog even dat telefoontje. Op het perron turen we naar onze telefoon. En in de rij bij de kassa zijn we gefixeerd op de andere, eventueel kortere, rijen. Alleen maar wachten, beetje voor je uitstaren, je gedachten laten gaan, je gewoon vervelen? We doen het niet meer, en we kunnen het ook niet meer, we oefenen het niet meer. Waarom niet? Omdat het saaaaaaai is, zoals mijn neefje zou zeggen.

Ongemakkelijk

We voelen ons er ongemakkelijk en ongedurig bij. Is helemaal niet gek, is vrij logisch zelfs. Je moet echt je best doen om niet automatisch je telefoon te pakken. En als je ‘lang’ moet wachten, moet je je een paar keer bedwingen. Lastig hoor.

En toch. Die snelheid en zogenaamde efficiëntie heeft ook een keerzijde. Het is namelijk heel gezond om juist even niets te doen, alleen maar te zijn en je te vervelen. Makkelijk? Nee, zeker niet. Maar je kan klein beginnen, en soms kun je wat hulp gebruiken.

Wachten

Zo zie ik wachten tegenwoordig als een rustmoment, een moment om even mijn gedachten te laten gaan, en dus niets te doen. Om me te verwonderen. Ik loop op het perron heen en weer, zie dat vrijwel iedereen op zijn telefoon zit en dat je het aantal mensen dat dat niet doet, op één hand kunt tellen, vraag me af wat de rode en witte lichten op de rails betekenen, valt het me ineens op wat een rotzooi er langs het spoor ligt, zie ik ook dat er veel meer onkruid groeit op rails waar veel minder over gespoord wordt, kijk ik hoe de machinist vakkundig de trein stopzet en net niet tegen de stootblokken aankomt.

Even wachten

Bij de supermarkt kijk ik ongegeneerd naar wat andere klanten in hun wagentje hebben liggen, fantaseer over wat ze de hele week gaan eten, en hoe je van de soms bijzondere combinatie van ingrediënten wel een lekkere maaltijd in elkaar kunt draaien, verbaas ik me over de hoeveelheid muesli-, chocolade- en andere repen, pepermunt, kauwgom en ander gemaksvoedsel dat bij de kassa ligt en vraag ma af waarom daar niet een bloemkool ligt, kijk ik naar de bloemen en planten aan de andere kant van de kassa en word ik vrolijk van de voorjaarsbloeiers.

Nog even wachten

En laat ik alleen maar mijn gedachten gaan. Het was vandaag een mooie dag, wat een heerlijk weer. Het was vandaag een regendag, wat een takkeweer. Wat leuk dat ik eindelijk die collega weer even sprak. Hoe was de tekst van die oorwurm ook al weer?

Wil jij een week lang je gedachten laten gaan? Wil jij wandelend stilstaan? Ga dan mee naar Italië met Rust & Tijd of met Aandacht & Rust.