Rita

Dit is Rita, een van de engelen onderweg. Een dikke knuffel, mijn arm vastpakken, een aai over mijn gezicht; ze is altijd blij me te zien. En ik haar. Het is een schat. Zoals je ziet, is ze een kop kleiner dan ik ben. Daarom wil ze altijd op de foto met mij. En natuurlijk mag ik dan niet door mijn knieën zakken. We hebben er de grootste lol om.

—
Rita woont in een allerliefst huisje. Van waaibomenhout zeg ik altijd, met enkel steens muren. Als het regent, moeten de luiken dicht, maar ook dan regent het alsnog naar binnen. Een paar jaar geleden was de afvoer van de douchte kapot. Er zat een gat in de muur en je had vrij uitzicht op het dorpscentrum aan de overkant. Het huis wordt verwarmd met een open haard.

Je begrijpt: Rita is er niet altijd. Als het te koud is, zo ergens in de nazomer, dan woont ze ergens anders. En als het na de winter ergens in het voorjaar weer warm genoeg is, komt ze terug.

Vroeger had ze een winkeltje in vis- en sportbenodigdheden. De winkel lag tegenover de bakkerij van Maria. Maria en Rita zijn hartsvriendinnen en zijn vaak bij elkaar. Maria en haar familie hebben een picknicktafel voor de bakkerij staan en daar is het een zoete inval. Vrienden, klanten, buren, dorpsbewoners, iedereen gaat er even zitten voor een praatje, en eventueel iets lekkers. En dus had Rita vaak de winkel dicht en op slot. Op de deur stond haar telefoonnummer, zodat klanten haar konden bellen en ze alleen de straat over hoefde te lopen. Zo had ze wel de gezelligheid van Maria.

De winkel heeft ze inmiddels van de hand gedaan; Rita heeft al enige tijd de pensioengerechtigde leeftijd. Toen ze liet weten dat ze zou stoppen, kwamen er allerlei steunbetuigingen en werd er hulp aangeboden. “Nee, Rita, je gaat toch niet stoppen; wij willen je wel helpen.”

Het hele dorp kent Rita; het hele dorp kent overigens Maria ook. Ach ja, wat wil je met een gehucht van 300 inwoners. Misschien zien we haar onderweg.

Ga mee naar Italië met het programma Rust & Tijd of Aandacht & Rust.