“Lig ik dan op de grond tussen snurkende monniken?” Ben je mal. Nee hoor. Ik ga voor eenvoud, maar er zijn grenzen. Goed slapen zorgt voor rust; een fatsoenlijk bed en een beetje privacy zijn dus wel randvoorwaarden.

Ja hoor, nieuw onderzoek bevestigt opnieuw dat wandelen wonderen doet voor je hoofd. En wandelen in de natuur heeft zelfs nog meer voordelen dan wandelen in een stadse omgeving.

“20 minuten? Neeee!” Het is 21.30 uur geweest en ik sta op het station te wachten op mijn overstap. Ik heb mijn neef Hans aan de telefoon vanwege jarig en felicitaties en zo. “Ja”, zeg ik, “want ’s avonds rijden er minder treinen en dan is de overstaptijd langer”.

Een haat-liefdeverhouding heb ik ermee: december en januari. Ik hou van al het lekkers. Ik hou van het licht en de gezelligheid.

Maar…

Pak jij ook op elk onbewaakt ogenblik je telefoon; eigenlijk direct als je je maar even verveelt? Reageer jij op elke piep en bliep? Heb je het idee dat je verslaafd bent aan dat ding? Kortom, word jij afgeleid door je telefoon en denk je dat je aandacht het meest wordt afgeleid door dit ding?

“Hsd oihgous, maar fzjd hdf miauhg en oeisp haiug!!” Huh? Wat? Inderdaad, ja. Onverstaanbaar. Maar zo verlopen de meeste verkiezingsdebatten tegenwoordig. Onverstaanbaar. Gekakel. Net een kippenhok. Dwars door elkaar heen praten, en vooral niet naar elkaar luisteren.

Waarom? Waarom laat iemand jou niet uitpraten? Waarom laat jij iemand niet uitpraten?

“Ken je die mop van die twee die naar Parijs gingen?” Na drie weken werkzaamheden aan het spoor en een spoorwegstaking in Nederland heb ik wel een beetje genoeg van niet-, minder en anders rijdende treinen. Gaat de trein? Is er vervangend busvervoer? Kom ik op tijd? Hoe laat ben ik weer thuis? Kan ik ergens blijven slapen? Ik word er heel onrustig van. Eindelijk is het vakantie. Dit keer ga ik niet met het vliegtuig naar Italië, maar met de trein. En je raadt het al.

Niet alleen wij gewone stervelingen, maar ook monniken blijken moeite te hebben met ‘op tijd stoppen’. Ik ben een paar dagen in een Benedictijns klooster in Italië, en ik leef zoveel mogelijk met het ritme van de monniken mee.

Een paar maanden geleden was ik niet alleen in het grootste Benedictijnse klooster, maar ook in het in Europa hoogst gelegen, en in een van de belangrijkste Benedictijnse kloosters. Zelfs kloosters doen blijkbaar een ‘wedstrijd’ welke het grootst, hoogst, belangrijkst of mooist is.

We weten al langer dat wandelen gezond is, maar bij hoeveel stappen per dag? Vaak hoor je de grens van 10.000 stappen, dat ongeveer gelijk staat aan 7 tot 8 kilometer en 1,5 uur lopen. Maar niet iedereen is het over dat aantal eens.

PADRE MICHELE!!!! Schalt het door het klooster. Valentina, ook een paar dagen te gast, en ik zijn op zoek naar de gastenbroeder. Het gebouw is met zijn ellenlange gangen groot en we hebben op alle mogelijke plekken gekeken; geen padre Michele, geen andere broeder, helemaal niemand eigenlijk.

De getijden die ik in een Benedictijns klooster in Italië vijf keer op een dag volg, zijn soms ook gewoon oersaai. De eerste keren ben ik betoverd door het horen van de 20 unisono zingende mannenstemmen. Maar na een paar keer is de verrassing weg, weet je wat er gaat komen, en is het dus af en toe gewoon heel saai.

Ik was een paar dagen in een Benedictijns klooster in Italië. Ik heb zoveel mogelijk met het ritme van de monniken mee geleefd. Dat betekent dat er zeven getijdegebeden zijn. Ik geef toe, de eerste twee van 5.00 uur en 5.15 uur heb ik overgeslagen, maar aan de andere van 7.30 uur, 12.30 uur, 15.00 uur, 18.00 uur en 20.30 uur heb ik deelgenomen.

“25 km was de kortste reis van F1-coureur Max Verstappen met een privéjet, van Nice naar Cannes”, kopt de krant in een bericht over privévluchten en de hoeveelheid CO2-uitstoot. Wacht even. Ik knipper nog een keer, wrijf de slaap uit mijn ogen, en lees de zin nog een keer. Zie ik het echt goed? 25 km met een vliegtuig?

Wat hebben dassen met treinen te maken? Deze week alles. Dassen hebben namelijk gangen en burchten gegraven en het is, vanwege mogelijke verzakkingen, te gevaarlijk om er treinen overheen te laten rijden. Niet voor de dassen welteverstaan, maar voor mensen. Even de gang dichtgooien en weer gaan rijden is echter niet aan de orde.

We moeten hard werken en daardoor kunnen we veel bereiken. Leren we. Denken we. En dat moeten we laten weten. Een ander mocht namelijk eens denken dat je lui bent en niets bereikt hebt in het leven. Ik zie het continu om me heen.

Waar kun je heen als je ‘even helemaal weg’ wilt? Je zou natuurlijk naar het meest afgelegen punt van het Europese vasteland kunnen lopen; ergens in het noorden van Zweden, op een stompe bergkam tussen twee toppen van rond de 1.100 meter. De dichtstbijzijnde weg ligt hemelsbreed op ruim 46 km.

Niksen, lanterfanten, lummelen, luieren, luiwammesen, dolce far niente: we hebben prachtige woorden voor ‘niets doen’. Maar eigenlijk kunnen we het niet zo goed; we zien het als luxe. Maar niets doen is geen luxe, het is noodzaak.

Misschien ken je ze wel: Italiaanse koffiepotjes. De bekendste zijn van Bialetti, die met het mannetje. Je hebt ze in allerlei formaten. De meeste Italianen hebben er dan ook meer dan één, zodat ze altijd genoeg koffie kunnen zetten voor het aantal gasten. Ikzelf drink eigenlijk alleen maar espresso en die kun je met zo’n potje zelf zetten.

Er wordt aan het spoor gewerkt, er rijden een dikke drie weken geen treinen en er worden bussen ingezet. Of die bussen rijden kan niet gegarandeerd worden: personeelsgebrek. En dus moet ik al die weken dagelijks extra tijd uittrekken om op tijd te zijn. Ik reken nu op tenminste twee uur enkele reis; gisterochtend was het zelfs 2,5 uur. Daarmee zijn het lange dagen.